"Nörotipik insanlar, kendimizin yaptığı iyi şeyler yerine, hatalarımızı fark etme eğilimindedir."
Çoğu nörotipik insan DEHB mücadelelerini tam olarak anlamıyor veya tanımıyor - peki neden anlasınlar ki? DEHB'li kişilerin deneyimlerini tanımlaması zordur çünkü bu deneyimler çok karmaşık ve her şeyi kapsamaktadır. Aynı zamanda yanlış bir aşinalık da var ("Herkes biraz DEHB'dir!"), dolayısıyla nörotipik insanlar genellikle, yalnızca belirsiz veya sulandırılmış bir fikirleri olduğunda, tanımladığımız şeyi bildiklerini varsayarlar.

Gerçek şu ki DEHB bazen gerçekten zayıflatıcıdır. Örneğin, bütün günümü bunu yazmaya harcadım ama aslında bunun 10 dakikalık bir düzenleme olması gerekiyordu.

Dikkatli olsam ve dürtülerimi yönetmeye çalışsam bile, DEHB dürtüselliğiyle görünüşte hayatımı alt üst edecek şekillerde mücadele ettiğim günler oluyor. Eylemlerimin sorumluluğunu alıyorum ama aynı zamanda geçmişteki hatalarım yüzünden de yıllardır kendimi azarlıyorum. Bu işaretler ve kaymalar kim olduğumu, becerilerimi veya gerçek karakterimi temsil etmiyor.

Yapmadığınız Hatalar

Nörotipik insanlar ilk önce hatalarımızı ve daha az oranda da 'şaşırtıcı' başarı öykülerimizi fark etme eğilimindedir. Görmedikleri şey, kendimizin yapmaktan alıkoyduğumuz hatalardır. DEHB semptomlarımızı yönetme konusundaki kişisel ilerlememizin çoğu başkaları tarafından görülemez, ancak bu onu görmezden gelmemiz veya küçümsememiz gerektiği anlamına gelmez. Doğru yönde atılan küçük adımlar bile tanınmayı hak ediyor.

Mesela gergin olduğumda ağzımdan yanlış çıkan şeyleri söyleme alışkanlığım var. Karşımdakinin kaşının kalktığını göreceğim, en kötüsünü varsayacağım, paniğe kapılacağım ve çıkış yolunu bulmaya çalışacağım.

Bunu çözmek için duruyorum, gözlerimi kapatıyorum, tekrar açıyorum, göz teması kuruyorum ve "Üzgünüm, yanlış çıktı ve şimdi kendimi biraz aptal hissediyorum" diyorum. Sonra gülümserim ki bu olumlu bir işarettir ve konuşmanın akışını yeniden sağlamak için ilgili bir soru sorarım.

Çoğu insan bu etkileşimi umursamaz ama bu gerçekleştiğinde ilerleme kaydettiğimi biliyorum. Böyle anlarda, önemli DEHB özelliklerini ele almak için zaman ve çaba harcadığımın farkına varmaya çalışıyorum.

Üzülmeye Değer mi?

Dürtüsel hatalar beni tanımlamaz; ilk izlenimler ve yabancıların görüşleri de öyle. Zamanla, hayatım üzerinde uzun vadeli bir etki yaratacak büyük bir berbatlık ile sadece normal insan hataları veya birisini geçici olarak rahatsız eden davranışlar arasındaki farkı tanımayı ve anlamayı öğrendim.

Geçmişteki dramalarınızı düşünün. Aylarca geceleri sizi uykusuz bırakan insanlarla hala konuşuyor musunuz? Aslında ne söylediğini hatırlıyor musun? Gerçekten senin için ya da onlar için bu kadar önemli miydi?

Muhtemelen o garip, küçük utanç verici an, kişinin normalde sıkıcı olan gününün en komik kısmıydı. Muhtemelen bu sizi onlara oldukça sevimli kıldı, ancak en kötüsünü varsayıyorsunuz çünkü ömür boyu süren eleştiriler endişenizi şiddetlendirdi ve duyarlılığınızı vurguladı.

Bunun yerine, aptalca DEHB anlarınızı olduğu gibi kabul etmenizi ve tadını çıkarmaya çalışmanızı tavsiye ederim. Bir cenazede kıkırdayan veya heyecan verici bir sohbeti sırf katılmak istediğiniz için yarıda kesen ilk kişi siz değilsiniz. Biraz utanmak oldukça tatlıdır ve gergin olmanız ve kendinizi aptal gibi hissetmeniz normaldir. Herkes bunu yapıyor. Eğer bir şey varsa, muhtemelen atmosferdeki tüm stres ve gerilimi biraz insanlık ve neşeyle değiştirmişsinizdir ve bu başlı başına görünmez bir zaferdir.